Al heel wat jaren doe ik allerlei vormen van vrijwilligerswerk. Secretaris voor de inline hockeyclub van mijn jongere broer, bijna 12 jaar danslessen verzorgen voor mensen met een verstandelijke beperking, fotograaf voor Villa Pardoes en waar ik al eerder over vertelde mijn vrijwilligerswerk voor stichting Earlybirds. Over dat laatste werd ik een tijdje terug benaderd door Merel Brons. Zij ging voor het tijdschrift Flair een artikel schrijven over mensen die bijzondere vrijwilligerswerk doen.
Zo kon het zo maar gebeuren dat ik een tijdje later een gezellig telefoongesprek met Merel had van Flair waar een prachtig artikel uit voort kwam. Via deze link kan je het hele artikel lezen: Flair 11 Graag gedaan
Onderstaand deel is ook nog even de tekst over mij:
Simone (34) is verpleegkundige in de psychiatrie. Daarnaast heeft ze haar eigen fotografiebedrijf Made by Mone en zet ze zich in voor stichting Earlybirds, die op vrijwillige basis fotoreportages verzorgt voor ouders van premature baby’s. Ze is getrouwd met Ulrik en moeder van Finn (9) en Dexx (7).
‘Toen ik op Facebook een oproep van Earlybirds voorbij zag komen en las dat ze fotografen zochten, was ik meteen enthousiast. Voor mij komt in de fotografie van premature kindjes alles samen: mijn liefde voor kinderen die ik altijd al heb gehad en mijn grote passie voor het fotograferen. Dat ik op deze manier zoiets moois voor anderen kan betekenen, vind ik nog elke keer fantastisch.
Ouders van premature baby’s komen vaak in een ongelooflijke achtbaan terecht. Het kindje is vaak veel vroeger gekomen dan verwacht, dus ze worden totaal door de situatie overvallen. Opeens zijn ze(opnieuw) ouders geworden, terwijl ze daar misschien nog niet helemaal klaar voor waren. En dan heb ik het nog niet over de stress die komt kijken bij de gezondheid van zo’n baby. Daardoor is het laatste waaraan ze denken waarschijnlijk het maken van foto’s. Van de baby schieten ze nog wel eens een plaatje met hun mobiel, maar mooie foto’s van het gezin zijn er vaak niet. Daarom is Earlybirds bedacht: een stichting waarvoor fotografen zich belangeloos inzetten om een gezin met een prematuurtje zo mooi mogelijk vast te leggen.
Ik ben zelf kraamverpleegkundige geweest en kende de verhalen van de couveuse-afdeling. Ook kregen vrienden van ons tot twee keer toe hun kindje veel te vroeg en ben ik daar op bezoek geweest. Helemaal onervaren in het onderwerp was ik dus niet. Met fotografie ben ik inmiddels bijna vijf jaar bezig en daarvan hoop ik in de toekomst echt mijn volledige baan te kunnen maken. Ik ben na die oproep eigenlijk gewoon in het diepe gesprongen; ik heb mijn spullen gepakt en ben ervoor gegaan. Inmiddels weet ik dat het een goeie stap is geweest.’
INTIEME MOMENTEN
‘De eerste keer dat ik voor de stichting op pad ging, kan ik me nog goed herinneren. Het ging om een heel klein jongetje. Hij lag in de couveuse onder een blauwe lamp omdat hij last had van geelzucht. Zijn ogen werden beschermd door een minuscuul brilletje. Ik heb hem gefotografeerd zoals hij op dat moment was. Ik heb prachtige foto’s van hem kunnen maken toen hij in de couveuse lag, maar later mocht hij er ook even uit en kon hij met zijn ouders worden gefotografeerd. Ik heb zelfs een brede glimlach van hem weten te vangen.
Ik merkte wel meteen dat het een grote uitdaging is om in een ziekenhuis te fotograferen. Het licht is er niet optimaal; er is soms weinig daglicht en de kindjes kunnen niet aan de prikkels van een flitser of andere extra belichting worden blootgesteld. Toch is het me gelukt om die ouders een bijzondere, tastbare herinnering te kunnen geven van die eerste indrukwekkende momenten met hun kind.
Dat ouders me op zo’n kwetsbaar moment even toelaten in hun hectische leven, vind ik ongelooflijk speciaal. Ik voel me dankbaar dat ik daar deelgenoot van mag zijn. Vaak is de situatie waarin ik terechtkom indrukwekkend. Zo’n kindje ligt aan de monitor en er zijn allerlei bliepjes. Ik kan daar snel ‘doorheen kijken’ en laat me er niet door afleiden. Misschien komt dat door mijn achtergrond als verpleegkundige; ik ben daar niet zo snel van onder de indruk en ben vrij stressbestendig. En ik zie vooral ouders die heel gelukkig zijn met hun kindje en met veel liefde knuffelen als de baby even uit de couveuse mag. Ik vind het ook mooi om met ze in gesprek te gaan.Vol trots vertellen ze dan over wat het kind allemaal al kan en hoe sterk hij/zij is. Die blik, die emotie probeer ik ook vast te leggen.
Gelukkig heb ik meestal te maken met sterke kindjes met een goed vooruitzicht,maar soms kom ik ook bij heel kwetsbare baby’s langs waar veel complicaties zijn. Dat is heftig en dat grijpt mij ook persoonlijk aan. Als ik dan thuiskom, grijp ik mijn eigen jongens even extra stevig vast om ze te knuffelen en kan ik alleen maar heel hard hopen dat die ouders straks ook hun zoon of dochter zo hebben rondrennen thuis.’
NOG MEER FOTOGRAFEN
‘Voor de stichting ben ik inmiddels ook betrokken bij een maatjesproject, waarin ik en de andere fotografen onze ervaringen delen met nieuwe krachten. Ze kunnen ons allerlei vragen stellen: over het proces, over de situaties maar ook over de technische kant van deze fotografie. Dat is mooi, want zo zijn er straks nog meer fotografen die voor de stichting aan het werk kunnen. Zo kunnen zij weer ervaren hoe geweldig het is om op deze manier vrijwilligerswerk te doen. Want ik weet precies waarvoor ik het doe: het vastleggen van de liefdevolle momenten in een periode waarin het gezin enorm wordt geleefd. Ik krijg dan ook vaak te horen dat ouders me heel erg dankbaar zijn. Ze sturen me bedank-mailtjes en soms krijg ik zelfs op een eerste verjaardag een foto doorgestuurd van hun kindje. Zo van: ‘Kijk eens hoe goed het gaat.’ Dat vind ik hartstikke leuk. Ik weet hoe deze ouders soms geleefd worden en dat ze de moeite nemen om mij ook nog even te bedanken, maakt mijn werk extra bijzonder.’
stichtingearlybirds.nl
